Moskwa nie wierzy łzom

W jednym z moskiewskich hoteli robotniczych mieszkają trzy dziewczyny, które przyjechały do stolicy z różnych stron kraju: Katerina, Antonina i Ludmiła. Katia nie dostała się na studia i z konieczności rozpoczęła pracę w fabryce. Koleżanki z pokoju pocieszają ją w zmartwieniu. Wkrótce Antonina, marząca o spokojnym, przeciętnym życiu, wychodzi za mąż za kolegę z pracy, sympatycznego i skromnego Nikołaja. Inaczej widzi swą przyszłość Ludmiła. Ambitna i obdarzona dużą wyobraźnią chce urządzić się w życiu, zrobić karierę, obracać się w wyższych sferach. Sortująca chleby w piekarni dziewczyna przedstawia się jako studentka, polując na bogatego męża. Gdy daleki krewny Katii, profesor, prosi, by pod jego nieobecność zaopiekowała się jego moskiewskim mieszkaniem, Ludmiła przenosi się tam wraz z Katią. Podając się, za namową Ludmiły, za córki profesora, dziewczyny poznają znanego hokeistę Gurina i operatora telewizyjnego Raczkowa. Znajomość ta owocuje małżeństwem Ludmiły z Gurinem i romansem Katii z Raczkowem. Ale gdy operator dowiaduje się niebawem, że dziewczyna jest tylko robotnicą, rzuca ją, choć wie, że Katia jest w ciąży. Kiedy na świat przychodzi córeczka, Aleksandra, Katia może liczyć tylko na pomoc przyjaciółek. Mija 18 lat, w ciągu których wiele zmienia się w życiu trzech bohaterek. Niewzruszona pozostaje tylko ich przyjaźń, której trwałość znów wkrótce docenią.