Donbas

Ten wieczór w kinie to wyjątkowy, dziwny acz niezwykły czas.
Wyjątkowy, bo taki był film. Obraz, który przybliżył to co dzieje się, działo na Ukrainie. Obraz, który potrząsnął naszym cudownym wygodnym światem, film który uzmysłowił jak niewiele może mieć do gadania człowiek, który po prostu chce żyć normalnie. Pracować, śmiać się, chodzić ulicą.
Dziwny wieczór, bo pewnie tak po części czuliśmy się my, widownia. Dziwnie siedząc w fotelach, wiedząc, że gdzieś na wschodniej Ukrainie i nie tylko ludzie siedzą w piwnicach. Dziwnie, bo my w cieple omawialiśmy sobie film, a tam ludzie zastanawiali się skąd jutro wezmą na chleb, benzynę czy baterie do latarki.
Wieczór to był również niezwykły. Ze względu właśnie na tę dyskusję. Na opinię widzów, na opinię i zdanie Sławika. Ukraińca z Donbasu, który od niespełna dwóch lat mieszka i pracuje w Polsce, w Augustowie. On wie, on widział co działo się za oknem, za rogiem, za wzgórzem.