Paterson

Tytułowy Paterson jest kierowcą autobusu, mężem zwariowanej Laury, rozkochanej we wszystkim, co czarno-białe i w kropki. Paterson, tylko z pozoru wydaje się zwyczajnym, jakich wielu, kierowcą, to poeta, który każdego dnia pisze wiersz o tym, co mu się przytrafia, co widzi przez przednią szybę, co usłyszy w rozmowach jego pasażerów. Po powrocie do domu, czyta swoje dzieło żonie, która nieustannie zapewnia go o niezwykłości jego poezji i, że powinien poszukać wydawcy. Paterson jednak wydaje się być ciągle nieprzekonany do tego pomysłu. Małżeństwo, w otoczeniu przyjaciół (może trochę ekscentrycznych, ale serdecznych i pełnych uroku), wiedzie spokojne, uregulowane życie – Laura ma tysiąc pomysłów na minutę, a Paterson zapisuje świat obserwowany zza kierownicy autobusu. Aż pewnego dnia, zdaje się drobnostka, sprawi, że ich maleńki, ułożony świat zadrży w posadach…

Skromne arcydzieło Jima Jarmuscha – tak o „Patersonie” pisze krytyka. My dopowiemy zaś, że to obraz, który idealnie wpisuje się w stylistykę i niepowtarzalny charakter dzieł tego reżysera – „Tylko kochankowie przeżyją”, „Kawa i papierosy” czy „Truposz”. Niespieszna akcja, a jednocześnie konsekwentne podsycanie w widzu apetytu na jeszcze, na więcej – na świat, który jest dotykalny i odległy zarazem, gdzie kolosalną rolę odgrywają sztuka, słowo i język.